Dag 4: Monterey-San Francisco

Vandaag stond het Whale Watching in Monterey op het programma. Best spannend aangezien Mianda en Romy zeer gevoelig voor wagenziekte zijn. Zelf kan ik er ook slecht tegen. Voor het ontbijt allemaal een pil genomen.

Lange broek en trui aan want het is maar 13 graden en op zee voelt het nog kouder. Bij de boot aangekomen worden we al gewaarschuwd dat het een bumpy ride gaat worden. Miran trekt al wat bleekjes weg. Ter plekke nog een extra pil gekocht en hup naar binnen met dat ding. Miran doet er maar meteen 2, dus nu 3 in totaal. Op de boot krijgen we een soort briefing. Mensen die zeeziek worden beneden achter op het dek en indien nodig over de reling de vissen voeren. De boot beweegt heel zachtjes op en neer aan de kade maar Miran voelt het nu al. Ze besluit op het allerlaatste moment van de boot te stappen. Achteraf een zeer wijs besluit.

Als we vertrekken merk je meteen dat je op een klein bootje zit. Elke golf voel je. Eerst varen we langs het havenhoofd en zien we de zeeleeuwen lekker liggen luieren of elkaar het leven zuur maken.

Daarna een flink einde de open zee op. Hier voel je pas echt de golven. De boot slingerd alle kanten op. Als dat maar goed gaat.

Eerst spotten we wat dolfijnen. Daarna zien we voor de eerste keer in de verte een fontein van water omhoog komen. Humpback whales (Bultrug) gesignaleerd. Dit is een van de grotere soorten tot wel 16 m lang. Alle boten proberen nu te schatten waar ie de volgende keer omhoog komt maar dat is erg lastig. Je moet veel geluk hebben om zo'n walvis pal naast je boot omhoog te zien komen. Meestal is het op een paar 100 m afstand. Met een goede telelens kun je tocht nog een redelijke foto maken. In totaal zien we een stuk of 8 Humpbacks waaronder een moeder met haar kalf.

Ondertussen is Romy toch zeeziek geworden en heeft een bijdrage geleverd aan het welzijn van de vissen hier door ze bij te voeren.

Op de terugweg naar de haven krijgen we nog een extra verassing. Plots zwemt er een maanvis (Sunvis) voorbij. Dit is de zwaarste beenvis ter wereld. Kan wel meer dan een ton wegen. Meestal ligt ie op zijn zij in het water. 

Als ik heel eerlijk ben viel het me toch een beetje tegen. Je ziet ze meestal van heel ver weg. Tis niet te voorspellen waar ze precies boven water komen dus factor geluk is zeer hoog.

Nadat we weer voet aan wal gezet hebben rijden we door over de HWY 1 richting San Francisco. Onderweg komen we verschillende strandjes tegen. Op een ervan zijn ze druk aan het kyte surfen en blijven we ff kijken.

Ik moet echt ook een keer stoppen met rijden, want het neven effect van die reispillen is dat het ook een soort slaapmiddel bevat. Romy zei dat altijd al, die slikt deze pillen al jaren bij elke vakantie reis etc. Maar nu merk ik het ook. Oogleden worden snel heel zwaar. En Miran, die er 3 heeft genomen, soort over dosis, kan ook niet wakker blijven. 

Rond een uur of half 5 rollen we San Francisco binnen. Hotel is helemaal buiten de stad, vlak bij vliegveld. Ziet er niet echt gezellig uit en hotel is ook wat out of date, maar we overleven er wel 2 nachten.

Morgen gaan we San Francisco verkennen

Thijs